Rozdział 7

Do moich oczu dotarły poranne promyki słońca, budząc mnie ze snu. Lekko uchyliłam powieki. Przez okno ujrzałam rozmazany krajobraz lasu. Rozmasowałam ręką bolący kark. Odwróciłam głowę w kierunku prowadzącego samochód.

-Dzień dobry- Chris uśmiechnął się do mnie.-Jak się spało?

-Dobrze…- odpowiedziałam zmieszana.- Gdzie jesteśmy?

-We Włoszech- uniósł jedynie kącik ust.

-Czemu jesteś taki wesoły? To podejrzane- zmrużyłam oczy i lekko się uśmiechnęłam.

-Ahhh, mam dzisiaj dobry humor- przechyliłam głowę zainteresowana. Dziwne. Nadal nie rozumiałam, czemu jest taki szczęśliwy. Postanowiłam już go więcej nie wypytywać. Jak będzie chciał, to sam mi powie. Właściwie mogłabym to wyczytać w jego myślach, ale pomyślałam, aby dać mu trochę prywatności. Zapanowała między nami cisza.

-Ile masz lat?- powiedziałam ni z tego, ni z owego.

-Czemu się pytasz?- odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Jestem po prostu ciekawa- przewrócił oczami.

-Jak stałem się nieśmiertelnym miałem dwadzieścia lat, a obecnie mam dwadzieścia siedem. A ty masz zapewne siedemnaście, z tego, co wiem, młoda- zaśmiał się.

-Tak, masz racje- przerwałam na chwilę wypowiedź.- Nie wiedziałam, że jesteś taki stary. Rodzice nie pozwoliliby mi spotykać się z dziesięć lat starszym mężczyzną, pierniku- wydęłam usta. Mina natychmiastowo mu zrzedła.

-Wiesz, co? Nie przeszkadza mi nasza różnica wieku. Kobiety spotykają się z o wiele starszymi mężczyznami.

-Hmmm. Natychmiastowa zmiana tematu, to nie wróży o Tobie dobrze. Riposty się skończyły Chrisiu?- uśmiechnęłam się ironicznie.

-No proszę. Ale pyskata się zrobiłaś ostatnio.

-Uczę się od najlepszych- nagle się zatrzymaliśmy. Rozejrzałam się dokoła. Staliśmy pod ogromnym centrum handlowym. Chris otworzył mi drzwi, a ja wysiadłam.

-Po, co idziemy do centrum handlowego?- zmarszczyłam brwi.

-Megan, mózg Ci się chyba wyłączył. Co można robić w centrum handlowym? Uprzedzę Twoją odpowiedź, zanim powiesz coś głupiego. Zakupy- chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę budynku. Ciekawe, co on chce kupić? Nie zdziwiłabym się, jakby był to jakiś sportowy samochód. Zaprowadził mnie w stronę firmowego sklepu z odzieżą, do działu damskiego.

-Co ci się podoba? Masz tu tyle ubrań, więc chyba dasz radę coś wybrać- uniósł brwi.- Halo, Megan? Odbierasz sygnał?- zaczął mi machać ręką przed oczami.

-Zaraz, moment. O co tu chodzi?- zapytałam.

-Kupuję Ci jakieś ubrania…

-Ale, po co? Przecież mam, w czym chodzić. Chyba, że dla Ciebie wyglądam jak jakiś obdartus- założyłam rękę na rękę i zrobiłam naburmuszoną minę.

-Jezu, powiedzieć coś kobiecie w dobrej wierze, to od razu się obraża. Chodziło mi o to, że wszystkie swoje ciuchy zostawiłaś w innym wymiarze i nie masz teraz, w czym chodzić. Chyba, że masz pakowany próżniowo zestaw ratunkowy Megan, jak w serialu Hannah Montana- powiedział ironicznie.

-Oglądałeś Hannah Montana?- wybuchłam śmiechem. Wszyscy ludzie, którzy przechodzili obok nas patrzyli się na mnie, jak na wariatkę. Prawie się popłakałam.

-No oczywiście, że nie! Taki boski gość, jak ja nie ogląda takich bzdetów- powiedział poważnie.

-Ta jasneee- przeciągnęłam ostatnią sylabę.

-Nie wierzysz mi- rzucił oskarżycielsko.

-No oczywiście, że Ci wieżę kochanie- przymiliłam się do niego, aby cały dzień nie gadał, że nie oglądał tego serialu. Ja i tak wiem swoje.

-Kochanie? Czuję się jak w jakimś romansidle, ale właściwie możesz tak do mnie mówić moja dziewczyno- chwycił mnie za ręce i przyciągnął do siebie.

-Od, kiedy jestem Twoją dziewczyną?- uśmiechnęłam się.

-A, co nie chcesz nią być?- dostrzegłam w jego oczach strach. Nikt inny by tego nie zauważył. Ale ja go znałam. Wiedziałam jak rozpoznać, co czuje.

-Nawet nie można sobie pożartować- lekko musnęłam jego usta, kiedy nagle nam ktoś przerwał.

-Muszę państwa wyprosić z naszego sklepu, bo klienci są zdegustowani państwa zachowaniem. Sklep nie służy do okazywania sobie uczuć- szatynka o rubinowych oczach nas skarciła. Na moich policzkach pojawiły się purpurowe rumieńce.

-Jeżeli jesteś zazdrosna, bo nie masz chłopaka, to po prostu się nie patrz i odejdź- Chris uśmiechnął się ironicznie. Zasłoniłam mu ręką usta, aby nie zaczął dalej mówić. Kobieta spojrzała na nas wściekła.

-Przepraszamy panią. Już wychodzimy- pociągnęłam Chrisa za rękę, wyprowadzając go ze sklepu.

-Co ty wyprawiasz?! Byłeś wredny dla tej kobiety- spojrzałam na niego oskarżycielsko.

-Wystarczy, że dla Ciebie jestem miły- zignorowałam go i zaczęłam iść w inną stronę.

-Nie obrażaj się na mnie. Po prostu już taki jestem. Nie zapominaj, że też jesteś dla mnie chwilami wredna- uśmiechnął się lekko.- Wybaczysz mi?

-Wybaczam- powiedziałam niezadowolona.

-Dobra, a teraz idziemy Ci coś kupić.

***

Chris zabrał mnie do sklepów Prady, Diora, Versace, Louboutina, Channel i Gucci, mimo, że zapierałam się rękami i nogami. Tak, wiem każda pragnie jakiś ciuch stamtąd i ja także, ale nie chciałam, aby wydawał na mnie tyle pieniędzy. Ale oczywiście on wygrał. Właściwie to nie jestem aż taka zła, że mam takie ubrania… Później kupił mi kosmetyki i drogą biżuterię. Następnie zjedliśmy spaghetti bolognese w wykwintnej restauracji, a potem ruszyliśmy w kierunku posiadłości Chrisa.

***

Wysiadłam z samochodu, podziwiając ogromny dom Chrisa, z prywatną plażą. Otwarłam szeroko oczy i stanęłam, jak słup soli.

-Widzę, że Ci się podoba- uśmiechnął się do mnie. Weszłam do ogrodu. Na środku stał dwupiętrowy budynek, z ogromnym tarasem, na ostatnim piętrze i z zielonymi okiennicami. Ściany parteru były wyłożone kamieniem, w kolorze zgaszonego orzechu. Znajdowały się w nich dwie bramy garażowe. Drugie piętro było pomalowane na kolor beżowy, a dokoła okien na kremowo. Dach był pokryty brązową dachówką. Do domu prowadziła ścieżka z cegły, a później drewniane schody. Przed budynkiem znajdowało się oczko wodne, z wodospadem. Dokoła willi rosła bujna roślinność. Makie, drzewa oliwne i cytrusowe, wawrzyny, lilie, rumianki nadmorskie, mirty, orchidee i palmy. Za rezydencją znajdowała się plaża i turkusowe morze, a obok niej altanka.

-Pójdę po nasze bagaże- skinęłam głową, na znak, że usłyszałam.

Weszłam do środka i wpadłam w jeszcze większy podziw.
Salon był w kolorze niebieskim i białym. Na suficie wisiał żyrandol z kryształów, który mienił się w blasku słońca. Na środku pomieszczenia znajdowała się kanapa w kolorze perłowym z błękitnymi poduszkami, a naprzeciwko niej szklana ława i telewizor plazmowy. Za tymi rzeczami stała duża biblioteczka, z okazałym księgozbiorem. Podłoga była wykonana z ciemnego drewna, a na niej leżał frędzlowaty dywan w odcieniu kości słoniowej. Po prawej stronie znajdowały się drzwi prowadzące do ogrodu.
Pozostałe pomieszczenia zostały wykonane w tym samym stylu. Wyjrzałam przez okno sypialni, która znajdowała się na pierwszym piętrze.

-Podoba Ci się nasza sypialnia?- Uśmiechnął się ukazując rząd białych zębów.

-NASZA sypialnia?- dałam nacisk na pierwsze słowo.

-No oczywiście, że tak- zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, o co mi chodzi.

-Ja nie będę spać z Tobą. Chcę osobną sypialnię- oparłam ręce na biodrach.

-Przecież jesteśmy parą- powiedział z irytacją.

-No tak, ale…- nie mogłam znaleźć odpowiednich słów, aby mu to wytłumaczyć. Po pierwsze wstydziłam się, po drugie ja go prawie nie znałam, po trzecie może i miałam sporo chłopaków w przeszłości, ale z żadnym nie doszłam tak daleko… Zawsze czekałam na miłość mojego życia, którą okazał się ostatnio Chris. Nigdy nie byłam tak zakochana, jak w nim. Minęło dobre kilkanaście minut.

-Dobra, już się nie tłumacz. Odpuszczę Ci dzisiaj. A ty mówisz, że jestem wredny. Wybierz sobie jakąś sypialnie.

-Bo jesteś wredny, ale czasami zdarza Ci się być miłym- podeszłam do drzwi odwracając się jeszcze na chwile przed wyjściem.-Dobranoc.

-Idziesz już spać?- spytał się.

-Tak, jestem już zmęczona.

-To dobranoc- uśmiechnął się na pożegnanie. Wzięłam moją torbę i weszłam do jednej z sypialni. Była w kolorach beżowych, z dużym łożem z baldachimem, szafą i bujanym fotelem. Znajdowało się w niej wyjście na balkon i własna łazienka. Odświeżyłam się, przebrałam w piżamę i weszłam do pokoju. Przeżyłam szok. Nagle na łóżku zaczęły się pojawiać czerwone róże. Podeszłam bliżej. Zauważyłam białą kopertę, otwarłam ją i przeczytałam liścik, który się w niej znajdował.

Miłych snów, Megan.
Chris

To oczywiste, że Chris to wszystko wyczarował. Uśmiechnęłam się do siebie. Wzięłam jedną krwistoczerwoną różę i powąchałam jej piękny zapach. Po chwili wszystkie kwiaty rozpłynęły się w powietrzu, razem z liścikiem. Położyłam się do łóżka i z myśląc o jutrzejszym dniu zasnęłam.


ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA! :)