Rozdział 6

 Przepraszam Was za tak długa przerwę w pisaniu. Dzisiejszy rozdział będzie dłuży, takie małe wynagrodzenie. Jak widzicie zmieniłam wygląd bloga. Podoba Wam się? Jest on zrobiony przez xslaveex  z bloga http://www.trouble-is-coming.blogspot.com/ Bardzo dziękuje wszystkim za ponad 20 komentarzy pod ostatnim postem i ponad 1000 wejść na mojego bloga. Rozdział dedykuję mojej niecierpliwej przyjaciółce Ani F. Dobra, nie będę tu wam dłużej truła. Zapraszam do czytania.

Pierwsze, co poczułam po przebudzeniu to okropny ból całego ciała. Ręce miałam związane sznurem i przywiązane do sufitu. Z moich nadgarstków powoli sączyła się krew, pokrywając nią całe ubranie, które zmieniło swój kolor na krwistoczerwony. Byłam strasznie wyczerpana. Rzucenie tylu zaklęć w jednym dniu pochłania strasznie, dużo energii. Dopiero po kilku minutach dotarło do mnie, że porwali mnie wrogowie naszej rasy. Zaczęłam obmyślać plan ucieczki z przyśpieszonym pulsem i szybko falującą klatką piersiową. Pewnie chcą mnie zabić. Co innego mogliby zemną zrobić? Nie przychodziło mi wtedy nic innego do głowy.                                      
Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym przebywałam. Czarna cegła na ścianach, jak i podłodze, naprzeciwko wykonany z ciemnego drewna stół, a na nim lampa zastępująca światło planety niebieskiej ludzi i magów, a po prawej metalowe, masywne drzwi i ten okropny odór zgnilizny.                                                 W kranie Shadost istniało hebanowe słońce, które nie wyglądało jak gwiazda oświetlająca pozostałe dwa wymiary, było ono czarnym pentagramem. Ten pięciokąt gwiaździsty był stosowany w kulcie szatana, czyli cieni, nie sprzyjał pozostałym rasom i dobrym intencją.                
W tym regionie panował mrok. Martwe rośliny i zwierzęta, które rozkładały się na coraz mniejsze części, aż w końcu zamieniały się w proch i niepamięć, natomiast w królestwie panował przepych. W środku budynku dominowało złoto, sztukateria*, bliki*, stiuki*, ornamenty* i iluzjonizm*. Uczyliśmy się tego kiedyś na WOCIE.                                       
Powróciłam myślami do planu mojego ratunku. Może tych lin nie da się rozerwać, ale mogę spróbować skorzystać z czaru, mimo, że jestem bardzo wyczerpana. Nie poddam się tak łatwo!
                                                          
                                                  Narracja trzecio osobowa

Czarnowłosy mężczyzna, ubrany na ten sam kolor, co jego włosy siedział na fotelu w pałacu flirtując z ładną blondynką o błękitnych oczach. Płomienie czerwonego ognia buchały w kominku dając przytulny klimat temu pomieszczeniu, a obrazy w złotych ramach, na których znajdowali się dostojni ludzie poważny. W jej spojrzeniu dało się wyczuć zafascynowanie jego postacią, a on chciał ją tylko wykorzystać, a potem, jak mu się znudzi, rzucić jak resztę kobiet, które się w nim zakochiwały.
-Witaj Chris, witaj Carmen. Synu, znalazłeś sobie kolejną zabaweczkę?- brunet o czarnych oczach z czerwonymi obwódkami i ostrymi rysami twarzy przerwał na chwilę wywód, aby napić się Burbona, którego nalał sobie przed chwilą do szklanki, następnie wznowił wypowiedź.- Nie tak Cię wychowywałem. Powinieneś teraz siedzieć i zajmować się polityką naszego państwa, albo się uczyć- powiedział złowrogo. Para odwróciła się napięcie w stronę Michaela. Miał on na sobie garnitur i czerwony krawat. Kobieta spłoszona przyjściem króla wyszeptała pożegnanie, skłoniła się i skierowała w stronę swojego pokoju.    
-Witaj mój ukochany ojcze. Jak się dzisiaj miewasz?- chłopak blondynki odezwał się ironicznie i nalał sobie szklankę Wiski, wypijając od razu całą jej zawartość. Na twarz jego ojca wstąpiła złość i grymas. Mężczyźni stanęli naprzeciwko siebie. Cień pijący Burbon był o dobre trzydzieści centymetrów niższy od syna.
-Nie chce dzisiaj wszczynać kłótni, więc nie będę tego komentować. Chciałem Ci tylko powiedzieć, że masz się ubrać w garnitur i przyjść do sali balowej, na pokaz.
-Jaki pokaz? A tak, a propos jesteś śmieszny, jeżeli myślisz, że tak się ubiorę- zaśmiał się, rozsiadając się na miękkiej, czerwonej kanapie.
-Najlepszy pokaz w życiu całej naszej historii.  Zetniemy głowę córeczki króla magów i jej macosze. Ahhhh, zapłacze się nam ten biedny James. Wiesz, co później się stanie? Uprzedzę Twoją odpowiedź. Ich królestwo pogrąży się w żałobie, a my w tedy napadniemy na nie i dołączymy do naszego. Genialny jestem. A przy okazji zapłacą za Twoje porwanie. Widzisz, jakiego masz inteligentnego ojca?- zadał pytanie retoryczne, założył rękę na rękę i uśmiechnął się promiennie do syna. On natomiast odpowiedział mu niemrawym uśmiechem. Król wyszedł kierując się w stronę sali balowej. Czarnowłosy siedział z zamyślonym wyrazem twarzy, nie wyglądał, jakby podziwiał plany ojca…
                                                         
                                                                   Megan

Wypowiedziałam chyba z milion zaklęć, ale wszystkie nie działały. Pewnie nałożyli tarczę ochronną, która blokowała moją moc. Próbowałam także uwolnić się innymi sposobami, ale nie miały one żadnych skuteczny rezultatów. Pozostało tylko czekanie na mój koniec. Chyba, że przyjedzie królewicz na białym koniu i uratuje mnie z opresji, niczym swoją księżniczkę. Boże, ja zaczynam bredzić. Może cienie palą jakąś marihuanę i mam odpały? Wszystko jest możliwe. Nigdy nie mów nigdy. Albo brak słońca tak na mnie działa. Poopalałabym się teraz. Jakaś taka blada jestem. Wiem, mam genialny pomysł. Jak przeżyję, to pójdę na solarium, albo nie wyjadę na Hawaje i wezmę kartę kredytową Jennifer! Z rozmyślań wyrwało mnie głośne skrzypnięcie drzwi. Weszło przez nie dwoje strażników. Poznałam to po broni palnej wsadzonej w kabury. Podeszli do mnie, odwiązali, spięli moje ręce kajdankami i trzymając mnie za ramiona wyprowadzili na korytarz, prowadząc w nieznanym mi kierunku. Szliśmy mrocznym korytarzem, a następnie po schodach. Jak się okazało naszym celem była sala balowa. W jednym momęcie się strasznie zszokowałam i zdenerwowałam. Cała sala była wypełniona gapiami w eleganckich strojach. Na samym środku stały dwa stoły, a na jednym z nich leżała moja macocha. Mężczyźni popchnęli mnie w stronę pustej ławy, na którym po chwili położyli mnie i przypięli. Chcą zrobić publiczną egzekucję!!! Zaczęłam ciężko oddychać.  Słyszałam tylko jak wszyscy krzyczą, aby nas zabić. Po chwili wszedł król na taras widokowy i uciszył swój lud.
-Witam cały naród, na tej jakże pięknej uroczystości. Wreszcie nadszedł czas na przejęcie przez nas wszystkich wymiarów i rządzenie całym wszechświatem. Wiem, że cieszycie się razem ze mną. Dobrze, nie będę dłużej przeciągał mojej wypowiedzi. Zaczynamy pokaz!- wszyscy zaczęli bić brawo i gwizdać, oczywiście z wyjątkiem mnie i macochy. Wielki, umięśniony kat podszedł do Jennifer. Spojrzałam ostatni raz w jej błękitne, przestraszone oczy. Słyszałam tylko swój własny oddech.. Z ruchu warg jej ust zdążyłam wyczytać jeszcze trzy słowa ,,przepraszam’’ i ,,kocham Cię’’. Po chwili cień przejechał metalowym ostrzem po jej szyi. Głowa kobiety spadła na ziemię zostawiając krwawy ślad, a tłumy obserwujących tą sytuację zaczęło wiwatować. Pojedyncza, samotna łza spłynęła mi po policzku. Może jej nienawidziłam, ale nie mogłam znieść jej śmierci. Może gdzieś w środku się kochałyśmy, ale nie zdawałyśmy sobie z tego sprawy aż do teraz? Zaczęło zbierać mi się na płacz. Przygryzłam dolną wargę. Nie będę szlochać, nie pokarzę im, że jestem słaba. Mężczyzna podszedł do mnie i zawiesił w powietrzu broń.
-Kocham Cię Chris!- wykrzyczałam głucho w powietrze. Zamknęłam mocno oczy, aby już nigdy się nie obudzić. Głośny świst, ostatnie uderzenie serca, ostatni oddech, ostatnia myśl. Poczułam mocny powiew powietrza. Momentalnie otworzyłam oczy. Ujrzałam Chrisa rozrywającego liny i zrywającego mnie ze stołu z kamienia.
-Synu, co ty robisz?! Zostaniesz ścięty razem z nią!Straż, łapać ich!- jego ojciec zaczął się drzeć w niebo głosy. Wartownicy zaczęli nas atakować. Czarnowłosy rozpoczął walkę, a ja razem z nim.
-Adaros!- wykrzyczałam zaklęcie. Ogarnęło mnie wewnętrzne ciepło, napawając niezwyciężoną energią. Odniosłam wrażenie jakbym znajdowała się w raju. Poczułam bezkresne szczęście. Czerwone błyski wystrzeliły z moich rąk paląc osoby przede mną. Chris spojrzał się na mnie zszokowany. Nagle cienie zaczęły się oglądać panicznie dookoła.
-Użyłem iluzji. Nie widzą nas, ani nie słyszą. Choć!  Musimy uciekać!- Chwycił mnie za rękę i poprowadził w stronę ogromnych, złotych drzwi, które prowadziły na dwór. Na zewnątrz panowała ciemność. Nasze oddechy zaczęły tworzyć białe obłoki w powietrzu, które było bardzo zimne aż kłuło w skórę. Zaczęliśmy biec w stronę czarnej, błyszczącej terenówki. Co chwila przewracałam się o jakiś wystający korzeń, ale chłopak zawsze złapał mnie w ostatniej chwili. On widział lepiej w niejasnościach ode mnie, więc nie miał problemu z potykaniem się. Wsiedliśmy do samochodu. Nagle znaleźliśmy się na pustej drodze, przy lesie.
-Gdzie my jesteśmy?- zapytałam, odwracając się w stronę kierowcy.
-W ludzkim wymiarze- odpowiedział przekręcając kluczyk w stacyjce i ruszając z miejsca z głośnym piskiem.
-Gdzie jedziemy?
-A, co? Gazetę piszesz?- uśmiechnął się ironicznie odwracając głowę w moją stronę.
-Patrz na drogę. A po za tym odpowiesz w końcu?- odpowiedziałam już wkurzona.
-Dobra, dobra tylko się nie wkurzaj, już nawet podrażnić się nie można. Jedziemy przed siebie. A po za tym mam podzielną uwagę. Mogę robić dwie rzeczy na raz, a nawet kilka, mała- już chciałam wszcząć kłótnie, aby nie mówił na mnie mała, ale zamknął mi usta soczystym pocałunkiem. Poczułam się, jak podczas naszego pierwszego pocałunku w dzień jego ucieczki. Po chwili oderwał się ode mnie. Zszokowana patrzyłam się na niego, myślałam, że będzie to trwało trochę dłużej.
-No, co się tak na mnie patrzysz? Jestem zmęczony wcieleniem w życie planu uratowania Cię- zaśmiałam się i dałam mu kuksańca w bok. Chris uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę. On jest niemożliwy! Po chwili mina mi zrzedła.Moje szczęście rozpłynęło się w powietrzu, jakby go nigdy nie było. Straszne myśli napadły moją głowę.
-Coś się stało?- zapytał się marszcząc brwi.
-Wszyscy będą nas szukać. Kiedy mój ojciec dowie się, że jestem teraz z Tobą, to mnie zabije. Nie będę mogła nigdy zostać łowcą Twojej rasy. Będziemy się całą wieczność ukrywać. Ja nie chcę tak żyć!- zaczęłam coraz bardziej histeryzować i się popłakałam.- Po za tym Jennifer nie żyje. Wcześniej się nienawidziłyśmy, ale teraz… Ona powiedziała, że mnie kocha, a ja zrozumiałam, że nie była mi obojętna- Chris zatrzymał samochód i przytulił mnie do siebie.
-Szszsz. Twoja macocha jest teraz w lepszym świecie niż nasz, jest tam na pewno szczęśliwa. Wszystko się ułoży. Będziemy mogli żyć razem. Jeżeli chcesz- spojrzał się na mnie niepewnie.
-Myślisz, że Jennifer jest szczęśliwa?- chłopak pokiwał potakująco głową. Może faktycznie jest jej tam lepiej? Chłopak nieco mnie uspokoił, ale nie do końca. Postanowiłam dodać temat Jennifer do zakazanych. Po chwili wznowiłam wypowiedź.- Co do bycia razem. Chcę tego, tylko to będzie trudne do wykonania. Nasi ojcowie tego nie zaakceptują- zamknęłam oczy opierając się o Chrisa.
-Jeżeli zaakceptujesz to, że pewnie tam już nie wrócimy i nie będziesz mogła zostać łowcą, to pół drogi za nami. Co do naszych ojców, nigdy nas nie znajdą. Czy chcesz wrócić do domu? Zmyśliłabyś jakąś historię, o Twojej ucieczce i byłoby po sprawie- zaczął mnie głaskać po głowie.
-Mój dom jest teraz tam gdzie ty jesteś. Nie dam rady Cię teraz zostawić. Jesteś całym moim życiem. Tak, wiem gadam jak w jakimś tanim romansidle, ale tak jest. Po prostu Cię kocham- skradłam mu pocałunek. Uśmiechnął się do mnie szczerze. Jeszcze nigdy nie widziałam tego u niego. Zawsze był ironiczny.            Teraz się czułam jak w książce ,,Romeo i Julia”. Jest jakieś podobieństwo. Dwa skłócone rody. Niedozwolona miłość. Mam nadzieję, że nasza historia nie skończy się śmiercią, tylko happy andem…

Jakby ktoś nie wiedział:
Sztukateria- http://pl.wikipedia.org/wiki/Sztukateria, tłumaczenie 1 bliki- http://pl.wikipedia.org/wiki/Blik,
 Stiuki- http://pl.wikipedia.org/wiki/Stiuk, ornamenty- http://pl.wikipedia.org/wiki/Ornament_%28sztuka%29, iluzjonizm- http://pl.wikipedia.org/wiki/Iluzjonizm

I jak wrażenia? Mam nadzieję, że nie wyszłam z wprawy w pisaniu.

ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA! :)