Rozdział 5

Właśnie rozpoczęła się lekcja czarów. Siedzieliśmy wszyscy w pojedynczych ławkach, wsłuchując się w głos pani Grant. Tłumaczyła nam dzisiaj, jak zamienia się istotę żywą lub przedmiot w wybrane zwierze. Była to moja ulubiona lekcja. Najlepiej spośród całej klasy wykonywałam różne zaklęcia. Wcale się nie przechwalałam, to była prawda. Mi pierwszej wychodziły dane formuły czarodziejskie. Nie musiałam się męczyć, jak inni, próbując wykonać zaklęcie kilkadziesiąt razy. Bardzo się ucieszyłam, że przerabiamy dzisiaj ten temat. Może by tak przemienić Jennifer w ropuchę? Uśmiechnęłam się do siebie w myślach.
-Wykonujemy ręką owal w powietrzu i wypowiadamy: Etsunamis. Podczas zaklęcia trzeba się skupić na zwierzęciu, w które chcemy zamienić przedmiot lub istotę żyjącą. Oczywiście nie macie wykonywać tego zaklęcia dla żartów, na swoich rówieśnikach.  Zrozumiano? Czy wszyscy wszystko wiedzą?- nauczycielka rozejrzała się po sali, w poszukiwaniu uniesionej ręki do góry.- No dobrze, rozpoczynamy ćwiczenia- pani Grant spojrzała się na mnie z uśmiechem. Była to bardzo miła, ładna, trzydziestoletnia kobieta. Zawsze podziwiała, że tak szybko umiem się uporać z danym zaklęciem. Mogłam z nią porozmawiać o wszystkim, nic przed nią nie ukrywałam. Czemu mój ojciec nie mógł jej wybrać na nową żonę? Gdyby ona była moją macochą bardzo bym się cieszyła. Dobra, koniec tych filozoficznych rozmyślań.  Skupiłam się na mojej wewnętrznej magii i na pięknej nimfie wodnej. Spojrzałam na długopis leżący przede mną i rzuciłam na niego zaklęcie, posługując się instrukcjami nauczycielki. Z moich palców wystrzelił złoty pyłek, który uniósł się w powietrze. Po chwili przedmiot zamienił się w kobaltowego gołębia, którego otaczał koszyczek szafirowego ognia. W jednej chwili nimfa wzbiła się w powietrze i zaczęła latać po całej klasie. Wszyscy przypatrywali się jej lotowi. Była po prostu piękna i bardzo rzadka. Wyczarowanie jej jest bardzo trudne. Ale co to dla mnie? To tak samo jakbym wyczarowała zwykłego kanarka.
-Na co się tak patrzycie? Do roboty- wszyscy uczniowie wrócili z grymasem na twarzy do nieudolnych prób wykonania zaklęcia. Nauczycielka podeszła do mnie i pochyliła się lekko w moja stronę.
-Megan zgłosiłam Cię do konkursu czarodziejów. Mam nadzieje, że nie jesteś zła, ponieważ zrobiłam to  bez Twojej zgody. Dziś był ostatni dzień zapisów, a jutro odbędzie się turniej.  Nie możemy zaniedbywać takiego talentu, u ucznia- uśmiechnęła się do mnie promiennie. Spojrzałam się na nią zszokowana.
-Ale ja nic nie umiem na ten konkurs. Nie dostałam materiałów do przygotowania się. Nie wiem, jakie tam będą zaklęcia- zaczęłam mówić gorączkowo, marszcząc brwi.
-Megan, uspokój się- pani Grant uklękła obok mnie i położyła rękę na moim ramieniu.- Na konkursie będą te same zaklęcia, co się uczyliśmy. Musisz iść na te zawody, masz talent, nie możesz go zmarnować.
Może faktycznie powinnam iść? Na pewno będę coś umiała, skoro uczyliśmy się już tych zaklęć.
-Jak te zawody będą wyglądać?- zapytałam się nauczycielki, nieco uspokojona.
-Będziecie rzucać na siebie zaklęcia, ten, kto zemdleje przegrywa, a ten, kto go powalił wygrywa. Nie można oczywiście wykonywać zaklęć uśmiercających. Będzie dziesięć walk. Ostatnia jest decydująca o wygranej. Jest tylko jedno podium. Zwycięzca dostaje złoty puchar i jedzie na wycieczkę, do firmy produkującej magiczne eliksiry. Może wziąć ich ile chce, za darmo. To jak? Zgadzasz się?- spojrzała się na mnie z nadzieją wymalowaną na twarzy.
-Dobrze, ale następnym razem chcę wiedzieć wcześniej o takich zawodach.
-Ja sam dowiedziałam się o nich wczoraj. Jennifer nie przekazała mi informacji, że się odbędzie turniej, a mówiłam jej w tamtym roku, aby mnie poinformowała w tym, ponieważ to dla mnie ważne, bo chcę Ciebie zgłosić do tego konkursu. Ale trudno, każdy może zapomnieć- nauczycielka poklepała mnie jeszcze po ramieniu i odeszła. Ja przysięgam, że zabiję Jennifer! To ona to wszystko uknuła, pewnie jeszcze jej wredna mamuśka we wszystkim pomagała! Nie chciały, abym uczestniczyła w tym konkursie, bo gdybym wygrała stałabym się bardzo znana w świecie magów, ponieważ jest to konkurs całego naszego narodu! Ten pomysł zamienienia mojej macochy w ropuchę nie jest wcale taki zły, a jej rodzicielkę zamieniłabym w hienę. Jestem genialna! Przez dobry tydzień chodziłyby pod postacią tych zwierząt, albo i dłużej. Musiałabym jeszcze poczytać, czy mogłoby się stać coś dziecku Jennifer po wykonaniu tej formułki magicznej. W końcu nie jestem mordercą, nie chce przez przypadek zabić jej niemowlęcia, nawet jak jest jeszcze tylko płodem. Nagle zadzwonił dzwonek na przerwę, aż podskoczyłam ze strachu na krześle. Tak się zamyśliłam, że w ogóle nie zwracałam uwagi na otocznie. Zebrałam szybko swoje rzeczy i wyszłam z resztą uczniów na przerwę.
***
Siedziałam właśnie w moim pokoju odrabiając zadania domowe. Były takie nudne, że aż patrzeć na nie mogłam. Ale trudno obowiązek, to obowiązek. Nie chcę dostać jedynki. Nagle moją uwagę przykuła wodna nimfa, siedząca na dworze, na moim parapecie. Odłożyłam długopis, wstałam od biurka, podeszła do wielkiego okna i otworzyłam je. Ptak przechylił głowę, a po chwili wleciał do środka, zostawiając za sobą w powietrzu niebieską, błyszczącą ,,drogę''. Usiadł na oparciu krzesła i pochylił głowę, jak do głaskania. Podeszłam bardzo wolno do nimfy i wyciągnęłam w jej kierunku rękę. Trudno najwyżej odrąbie mi palce, ale czego się nie robi dla magii. Po chwili moja dłoń zetknęła się z jego błyszczącymi piórami. To było niezwykłe doświadczenie. Nimfy nigdy nie lubiły przebywać w pomieszczeniu z magami, a co dopiero nie dawały im się głaskać! Ptak miał bystre spojrzenie, tak jakby wszystko dookoła rozumiał. Z zamyślenia wyrwały mnie głośne krzyki pochodzące zza drzwi mojego pokoju. Nimfa zaskrzeczała głośno. Szybko wybiegłam z apartamentu, uwalniając przy tym zwierzę. Na korytarzu i w całej szkole panował istny szał i mordobicie. Cienie i magowie staczali krwawy pojedynek o śmierć i życie. Stałam jak słup soli, patrząc na walkę z ogromnym strachem. Co ja mam teraz zrobić?! Nagle ktoś od tyłu zaczął mnie dusić. Zaczynałam widzieć mroczki przed oczami i strasznie szybko słabłam. Szarpałam się, ale to nic nie dawało. Przede mną przeleciał niebieski płomień. Usłyszałam krzyk za sobą, a po chwili u mych stóp pojawiło się martwe ciało cienia, ze śladem pazurów. Nie mogłam w to uwierzyć! Nimfa mnie uratowała! Ptak zaskrzeczał i ruszył dalej rzucając się i rozszarpując napastników. Dobra, Megan ogarnij się. Nie możesz się tak łatwo dać zabić. Następny nieprzyjaciel uśmiechnął się ironicznie i rzucił się na mnie z celem zabicia.
-Artera!- wykrzyknęłam na cały głos zaklęcie. Z moich rak wystrzeliły czarne błyski. Po chwili ze wszystkich napastników na korytarzu pozostały tylko prochy. Nasi strażnicy spojrzeli na mnie zszokowani, a po chwili ruszyli ratować resztę naszego gatunku, a ja wraz z nimi. Nie mieli czasu, aby mnie odeskortować w bezpieczne miejsce, a mi to było na rękę. Chciałam pomóc i ratować magów.
***
Starcie trwało kilka godzin, a my nadal nie pozbyliśmy się wszystkich cieniów ze szkoły. Każdy miał ręce pełne roboty. Walczyłam teraz z grupką muskularnych mężczyzn. Jak myślą, że mnie pokonają tylko dlatego, bo mają mięśnie, to się mylą. Zastosowałam mój talent bólu, albo jak inni mówią śmierci. Napastnicy zaczęli się drzeć w niebo głosy trzymając się za głowę. Po chwili krzyki ucichły, a oni padli martwi na ziemię.Później rzucił mi się ktoś na plecy, ze skutkiem mojego upadku. Tarzałam się z oszalałą kobietą po podłodze. Uderzyła mnie w twarz. Bordowa krew popłynęła mi po policzku. Odwzajemniłam jej tym samym. Nimfa wodna przeleciała nad nami i rozszarpała ciało nieprzyjaciółki. Zepchnęłam ją z siebie gotowa do stoczenia następnej bitwy z przeciwnikiem. Nagle do mnie podbiegł mój ojciec. Boże, ale ja się ucieszyłam. Prawie, że wskoczyłam mu w ramiona. Przez całą wojnę nawet nie zastanawiałam się, co się dzieje z moimi bliskimi. Powinnam najpierw im  nieść pomoc. Ojciec mnie mocno objął w pasie, chowając swoją twarz w moje włosy.
-Córeczko tak się cieszę, ze nic Ci nie jest- wyszeptał mi do ucha.
-Ja też się cieszę. Jennifer z matką żyje? A pani Grant, co z nią?- na nowo zaczęłam się denerwować.
-Nie obchodzi mnie to. Wiesz, co myślałem, że jesteś mniej naiwna, ale wygląda na to, że nie- wysyczał z ironicznym uśmiechem. Nagle mój ojciec zamienił się w cienia. Nie zdążyłam zareagować, bo mężczyzna zasłonił mi twarz ścierką z substancją usypiającą. Wpadłam w czarną otchłań. To już był koniec...

ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA! :)