Rozdział 1

Siedziałam właśnie na nudnych zajęciach WOC, czyli wiedzy o cieniach. Na tych lekcjach omawiało się ich historię, wygląd i politykę, jeżeli można to tak nazwać.

- Dzisiaj odbędzie się specjalna lekcja, która na pewno Wam się spodoba- powiedział pan Smith. Miał na sobie garnitur w żółtobrązową kratę i beżowe, lakierowane noski. Jego siwe włosy i pęknięte na pół okulary, sklejone taśmą klejącą, idealnie współgrały z jego garderobą. Według mnie był najgorzej ubieranym nauczycielem w szkole. Nagle drzwi od naszej ogromnej sali otworzyły się. Weszli przez nie dwaj trenerzy walki, w służbowych strojach, z którymi mięliśmy czasami lekcje i cień. Wszyscy uczniowie zaczęli po cichu rozmawiać i przyglądać się im bacznie.  

Mężczyzna ten był wysoki, umięśniony, przystojny, o czarnych oczach z czerwonymi obwódkami i kruczoczarnymi włosami. Miał związane ręce i pewnie przed nim chroniła nas jeszcze, magiczna zasłona. Obdarowywał nas wszystkich wrogim spojrzeniem. Może to niedorzeczne, ale jak go zobaczyłam, to zaczęłam mu współczuć, choć nie powinnam.  Po chwili jednak pozbyłam się tego uczucia, aby nie mieć później wyrzutów sumienia. Zawsze nas wychowywano, że nie powinno się do nich żywić żadnych emocji, oprócz nienawiści.  
Pierwszy raz zobaczyłam na żywo ten gatunek, na pewno, jak reszta klasy- Mówiłem, że dzisiejsza lekcja będzie ciekawa. Więc, może zacznijmy od tego, że cienie, jak i my są nieśmiertelne- pan Smith dalej prowadził swój monolog, a ja się wyłączyłam i pogrążyłam w rozmyślaniach. Ciekawe, kto wpuścił, taką groźną rasę do naszej szkoły? Od razu z tą myślą naszła mnie kolejna.To była pewnie moja macocha. Aż zagotowało się we mnie ze złości. Pewnie mój ojciec o niczym nie wie. Jak zwykle ona robi, co jej się zechce. Ok, jak by wzięła jakiegoś zwykłego, nic nieznaczącego cienia, przeżyłabym to, ale brać syna, króla monarchii tego gatunku, to już zdrowa przesada. Myśli, że, jak jest żoną mojego ojca, to może wszystko, to jej się myli. Mój tata był dyrektorem tej szkoły i najważniejszym z rady trójcy, więc podejmował różne ważne decyzje, ale kiedy się ożenił, dał jej też decydować, o takich sprawach. Czekałam jak na szpilkach, na przerwę, aby jej wygarnąć, to, co o niej myślę. Lekcja trwała dla mnie całe wieki. Myślałam, że nigdy się nie skończy. Upłynęły ostatnie minuty wykładu i rozległ się sygnał na przerwę. Wrzuciłam zeszyt, książkę, piórnik do mojej czarnej torby, przerzuciłam ją przez ramię i wybiegłam z sali lekcyjnej.  Skierowałam się na najwyższe piętro budynku, do apartamentu mojego ojca i macochy. Mijałam różnych uczniów i metalowe, czarne szafki. Potrącałam ludzi, ale nawet nie miałam głowy, żeby ich przepraszać. Otworzyłam drzwi, tak, że uderzyły w ścianę z hukiem. Weszłam w głąb pokoju, gdzie ujrzałam wściekłą Jennifer, trzymającą lampkę wina.

-Megan, nikt Cię nie nauczył, że się puka do drzwi?!- idealnie wyprostowane, blond włosy okalały jej okrągłą twarz, a granatowe oczy wpatrywały się we mnie z nienawiścią. Miała na sobie niebieską, elegancką, pofalowaną, sukienkę do ziemi, bez ramiączek i srebrne wysokie szpilki.

-Jak mogłaś go wpuścić do naszej szkoły! Chcesz, żeby kogoś zabił?! Mój ojciec w ogóle o tym wie?!- przeszłam kilka kroków i stanęłam z nią twarzą, w twarz. Zacisnęłam ręce, aby jej nie uderzyć, ze złości. Pewnie by naskarżyła mojemu tacie i kazałaby mnie wsadzić do więzienia,  a później świętowałaby wyrzucenie mnie stąd.

-Co tu się dzieje dziewczyny?- do pokoju wszedł mój tata i zatrzymał się. Jego błękitne, jak niebo oczy spojrzały na nas. Blond włosy mojego ojca były dzisiaj nażelowane, pewnie Jennifer to sobie wymyśliła.

-Dobrze, że przyszedłeś James. Twoja córka właśnie na mnie nakrzyczała-  odłożyła kieliszek, podeszła do niego i obięła go ramionami, za szyję. Prawie zwymiotowałam, jak zobaczyłam, jak udaje niewiniątko, a naprawdę jest wcielonym diabłem.

-Tato czy ty wiesz, kogo ona wpuściła do szkoły?!- krzyknęłam na całe mieszkanie, aż ściany się zatrzęsły.

-Tak, wiem kochanie.  Uważam, że to dobry sposób, aby rozwijać waszą wiedzę, o cieniach. Teraz król tej rasy nie waży się rozpocząć w tej chwili wojny, bo mamy jego syna. Same dobre korzyści z tego płyną – mój tata przytulił jednym ramieniem do siebie moją macochę, a ja założyłam rękę na rękę i spojrzałam na niego.

-Ona Ci tak powiedziała? To jakieś bzdury są! Pewnie teraz coś knuje!  To oszustka! Nie zgadzam się, aby on tu przebywał!– posłałam wrogie spojrzenie mojej matce przyrodniej, która się uśmiechała złośliwie, tak, aby on nie widział.

-Megan nie pozwalam Ci się tak, odnosić się do twojej matki- ojciec spojrzał na mnie surowo i z naganą.

-To nie jest moja matka! Moja mama już nie żyje!- oczy mi się zaszkliły, ale zatrzymałam łzy. Nie będę płakać, w jej obecności.

-Megan, ona odeszła i już nie wróci, ale na zawsze pozostanie w naszych sercach- podszedł do mnie i przytulił- Chciałem, żebyś stała na straży, razem z wojownikiem i pilnowała cienia, ale jak się tak odnosisz to nie wiem, czy Ci pozwolę- wyszeptał do mnie i mocniej obiął. Zmienił temat jak zwykle, kiedy rozmawialiśmy o mojej rodzicielce Elizabeth. Była ona przeciwieństwem, teraźniejszej żony taty. Była dobra, troskliwa, empatyczna, nie taka jak Jennifer, złośliwa, wredna i zależało jej tylko na pieniądzach. Oczywiście przy ojcu była inna i udawała aniołka, a on jej wierzył.  Ale postanowiłam nie psuć ich związku, skoro on był szczęśliwy.

-Co?- nie mogłam w to uwierzyć. Mogłam już zacząć szkolić się w kierunku łowcy. Na pewno miałabym lepiej w tej branży, dzięki temu, małemu stażowi. Mama zawsze dopingowała mnie w tym kierunku. Musiałam to szybko naprawić, choćby dla niej- Tato obiecuję, że będę dobrze pilnowała jego celi. Proszę- zrobiłam oczy niczym kot, ze Shreka i wydęłam wargi.

-Dobrze, masz jeden dzień na próbę. Zaczynasz dzisiaj od dwudziestej, a kończysz o północy. Mam nadzieję, że nie zaszkodzi Ci to w nauce- Jennifer zrzedła mina i wstąpiła na nią wcześniejsza złość. Miała za złe, że jednak mi się udało przekonać tatę, bo wiedziała, że dla mnie jest to ważne. Wzięła kieliszek wina, z barku i wypiła go jednym haustem.

-Nie, nie musisz się martwić tatusiu, moje oceny się nie pogorszą- pocałowałam go w policzek na pożegnanie, a Jennifer obdarowałam chłodnym spojrzeniem i wyszłam. Skierowałam chód w stronę sali dwa tysiące dziewięćdziesiąt dziewięć. Korytarz powoli pustoszał, bo uczniowie szli niechętnie, na lekcje. Przeszłam kilka zakrętów, ominęłam automaty ze słodyczami i znalazłam się pod salą, gdzie odbywały się moje i mojej klasy zajęcia. Teraz była geografia. Omawialiśmy dziś krainę cieni: Shadost i naszą: Malight. Zapukałam do drzwi, przeprosiłam za spóźnienie i usiadłam na swoim miejscu.         

Zapraszam do komentowania. :)