Rozdział 2

Była godzina za dwadzieścia ósma. Stałam przed lustrem i kończyłam robić swój ciemny makijaż.  Miałam na sobie czarne rurki, szary sweter z sowom i grafitowe botki na platformie. Spakowałam do mojej listonoszki: szkicownik, garść ołówków, węgiel i gumkę chlebową, jak i zwykłą. Kochałam rysować, najbardziej portrety.  Robiłam to odkąd pamiętam. Kiedy zaczynałam malować, to odrywałam się od rzeczywistość i mogłam zapomnieć, o problemach dnia codziennego.  Czyli o mojej macosze i jej pomysłach.                                                                                                                                          
Mój pokój był cały w odcieniach fioletu i czerni.  Naprzeciwko drzwi wejściowych było duże okno i piękne widoki, na mroczny las. Po prawej stronie znajdowała się biblioteczka, z różnymi książkami i biurko, a po lewej stronie ogromne łóżko, moje obrazy, drzwi do łazienki i sztaluga z płótnem.                        

Spojrzałam na zegarek w telefonie. Cholera, była już za pięć ósma. Zarzuciłam torbę na ramię, wybiegłam z pokoju, zamknęłam drzwi na klucz i ruszyłam w kierunku lochów. Pochodnie na ścianach i księżyc w pełni za oknami dawał posępny i groźny klimat temu miejscu, aż dostałam gęsiej skórki, ze strachu. Minęłam ostatni zakręt i zaczęłam schodzić po schodach. Kiedy weszłam na korytarz usłyszałam rozmowę, a raczej kłótnię. Skupiłam się i usłyszałam głos należący do kobiety, który później okazał się mojej macochy. Co ona tutaj robi?!  Czy ona zawsze musi mnie denerwować?! Nie pamiętam dnia, w którym mnie nie wkurzyła. Skierowałam się biegiem w stronę odgłosu awantury. Okazało się, że moja macocha kłóciła się z Matem, o to, że zgubił jej bransoletkę, cień natomiast za niewidzialną barierą, patrzył się na nich z rozbawieniem. Hahahah. Nie mogę, ale ona jest rozpieszczona. Każe pilnować swoich rzeczy strażnikom.

-Co ty tutaj robisz Jennifer?!- krzyknęłam na nią i założyłam rękę na rękę. Spojrzała się na mnie ze zmieszaniem, które w ciągu sekundy ustąpiło. Uśmiechnęła się ironicznie i podeszła do mnie, tak, że niemal stykałyśmy się nosami.

-Nic słoneczko, życzę Ci miłej służby- uśmiechnęła się promiennie, a w drodze do wyjścia poklepała mnie po ramieniu. Boże, jak ja tej kobiety nienawidzę!  Nie znałam nigdy takiej osoby, która, aż tak doprowadzała mnie do szału.        

  

- Megan, mogłabyś sama go dziś przypilnować?- zwrócił się do mnie strażnik, kiedy ucichł stukot obcasów mojej macochy.      

-Nie jestem dzieckiem, nie potrzebuję niańki- cień uśmiechnął się do nas pogardliwie i oparł się o ścianę.                

-Ciebie się nikt o zdanie nie pyta- odpyskowałam mu.-  To czasem nie jest nielegalne? Zostawić mnie tu samą?- spytałam się Mata. Był on jedynym strażnikiem, z którym mówiłam na ,,t’’.

-Nikt nie musi się o tym dowiedzieć- uśmiechnął się do mnie. Mat był znany z tego, że nie wypełniał dobrze swoich obowiązków i cały czas imprezował. Zastanawiające, co on jeszcze robi w tej szkole? Powinien już dawno wylecieć stąd, na zawsze. Przynajmniej nie powinien pełnić żadnej służby. Dobra, co tam, zgodzę się. W końcu więzień nic mi nie zrobi, bo jego cela jest zasłonięta specjalną, niewidzialna, barierą, przez którą nie może przejść.

-Ok, idź- powiedziałam ze znużeniem.

-Dziękuję, będę Twoim dłużnikiem- spojrzał się na mnie i wyszedł.

-Wisisz mi przysługę Mat!- krzyknęłam za nim.

-To, co? Robimy jakąś imprezę Megan?- cień uśmiechnął się do mnie zalotnie i uniósł jedną brew. Prychnęłam na jego słowa.

-W twoich snach morderco- spojrzałam na niego z pobłażaniem i usiadłam w ramie wejścia, do jego lochu. Wyjęłam z mojej torby szkicownik i ołówki. Zaczęłam rysować bliżej mi nieokreśloną twarz.

-Lubię takie nieprzystępne dziewczyny, wiedz, że i tak Ci nie odpuszczę- spojrzał na mnie swoim przeszywającym spojrzeniem. Jego głos pieścił moje uszy, aż miałam ochotę słuchać go, do końca mojego życia. A, oczy miał czarne jak otchłań, która potrafi Cię przejrzeć i nigdy nie ma końca. Boże, co ty wygadujesz?! Ogarnij się Megan. Super, jeszcze mówię sama do siebie. Zachowuję się jak jakaś wariatka!- Dobra zacznijmy od początku, mam na imię Christopher, ale mów na mnie Chris- wyciągnął w moją stronę rękę.

-Aż taką idiotką nie jestem. Podam Ci rękę, a ty mnie wciągniesz do swojej celi i zabijesz- powiedziałam przesłodzonym tonem i uśmiechnęłam się promiennie.

-Chciałem być po prostu dżentelmenem, ale jak nie, to nie- usiadł obok mnie, po drugiej stronie bariery.  Przyglądał się mojej ręce, jeżdżącej po kartce papieru, przez dobrą godzinę, ale starałam się nie zwracać na to uwagi.- Ładnie rysujesz. Też kiedyś malowałem.

-Czemu dalej tego nie robisz?- spojrzałam na niego z zaciekawieniem. Prychnął.

-Starzy się czepiali, gadali, że powinienem zajmować się polityką państwa, a nie bazgroleniem- wywrócił oczami.-Widzę, że sama wiesz coś, o kłótniach z rodzicami- spojrzał na mnie, z zaintrygowaniem.

-Moja mama nie żyje, to była moja macocha- w ostatni wyraz włożyłam tyle jadu, ile umiałam. Coraz mocniej zaczęłam przyciskać ołówek do kartki. Chris przekrzywił głowę i zmrużył oczy. Usłyszałam głośne kroki. Mężczyzna odsunął się ode mnie i poszedł na drugi koniec pomieszczenia. Kogo tu znowu niesie? Na pewno nie Jennifer, byłoby wtedy słychać stukot obcasów.  

-Już północ, możesz zejść z warty. Widzę, że Mat sobie poszedł. Cóż złoże na niego następną skargę- powiedział strażnik, który przyszedł, aby mnie zmienić. Pozbierałam swoje rzeczy, wyminęłam trenera walki i wyszłam. Cień nie wydawał się taki zły i bezwzględny, jak go wszyscy malują. Chociaż nie powinnam tak myśleć. Inaczej mnie wychowywali. Ale, może naprawdę jest inny? Może został tak wychowany, że nie umie okazywać dobrych uczuć, względem innych? Może w środku zamiast kamienia, bije prawdziwe serce? Może się łudzę, albo mam racje. Tego w tej chwili nie wiedziałam. Myślałam o tym całą drogę powrotną.                                                                                                                 

Weszłam do mojego pokoju rzuciłam torbę na ziemię i poszłam prosto pod prysznic. Kiedy skończyłam kąpiel ubrałam się w moją czarną piżamę i położyłam się do łóżka, nie gasząc światła. Zaczęłam czytać książkę, nie mogąc się na niej w ogóle skupić. Nigdy nie mogłam spać w nocy. Zazwyczaj wtedy szłam coś zjeść, napić się, czytałam książki i rysowałam. Po dłuższej chwili zrezygnowałam z mojego zajęcia i zgasiłam światło. Pytania do dzisiejszej rozmowy z Chrisem cały czas kotłowały się mojej w głowie. W końcu po godzinie, może dwóch, odpłynęłam do krainy marzeń.

Przepraszam, że musieliście czekać tak długo, na nowy rozdział. Musiałam poprawiać oceny. Teraz będę częściej dodawać rozdziały. Dziękuję wszystkim, za komentarze.

Zapraszam do komentowania! :)